พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

ถาม: ทำไมการที่เราจะมีดวงตาเห็นธรรม การแค่อ่านหนังสืออย่างเดียวนี้ไม่พอเจ้าคะ ทำไมต้องปฏิบัติด้วยเจ้าคะ

พระอาจารย์: ก็เหมือนกับอ่านเมนูแหละ อ่านเมนูกับการกินอาหาร มันเหมือนกันหรือเปล่า

ถาม: ไม่เหมือนค่ะ

พระอาจารย์: นั่นแหละ เมนูบอก สเต็ก อย่างนู้นอย่างนี้ แล้วมันเป็นเหมือนสเต็กหรือเปล่า มันก็เป็นเพียงแต่ชื่อ ใช่ไหม เมนู พอเรากินสเต็กแล้ว เราถึงจะรู้ว่า อ้อ มันเป็นอย่างนี้เอง เราต้องเห็นทุกข์เวลาเกิดการสูญเสียขึ้นมา เดี๋ยวคุณพ่อเสียนี้ ใครเสียนี่ ทุกข์ ร้องห่มร้องไห้ เราก็เห็นว่า อ้อ มันเกิดจากตัณหาความอยาก อยากอยู่ด้วยกันไปนานๆ ไม่อยากจากกัน แต่พอเห็นด้วยปัญญาว่ามันเป็นไปได้หรือเปล่า ทุกอย่างมันไม่เที่ยง มันต้องมีการสิ้นสุด พอเห็น ยอมรับความจริงได้ปั๊บ เห็นว่าสิ่งใดมีการเกิดขึ้น ย่อมมีการดับไปเป็นธรรมดา มันก็หายทุกข์ ทุกข์ก็หายไป มันเห็นในใจของเรา พลิกหน้ามือไปเป็นหลังมือ พลิกจากการที่ทุกข์ เศร้าโศกเสียใจ กลายเป็นใจที่เฉยๆ ไป เพราะเห็นความจริงว่า อ้อ อะไรมีการเกิดขึ้น ต้องมีการดับไปเป็นธรรมดา ทุกข์ไปมันก็ไม่ได้ไปเปลี่ยนแปลงอะไร เศร้าโศกเสียใจก็ไม่ได้ไปเปลี่ยนแปลงอะไร

ถาม: งั้นการปฏิบัติจะมีความสำคัญมากกว่าการอ่านหนังสือ

พระอาจารย์: ใช่การอ่านหนังสือมันเป็นเหมือนกับการดูแผนที่ มันก็ทำให้เรารู้ว่าเราต้องทำอะไร แต่เราต้องเอามาทำกับเวลาที่เกิดเหตุการณ์ที่มากระทบใจเรา ตอนนี้ไม่มีอะไรมากระทบใจเรา ก็มองไม่เห็นทุกข์ ใช่ไหม ต้องมีอะไร เดี๋ยวเกิดมีใครด่าเราขึ้นมา อยู่ดีๆ มาด่าเรา มาดับความโกรธที่ใจเราดีกว่าไปเถียงกับเขา

คำถามจากซูม

วันที่ ๑๐ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๖๔

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

วัดญาณสังวรารามฯ จังหวัดชลบุรี